τα κρατημένα γαμώτο...

και θέλω να πω τ' όνομά σου τόσες πολλές φορές
που να μη μπορω να σκεφτώ τίποτ' άλλο. Όπως
όταν έρχεσαι κοντά μου και μυρίζω το λαιμό σου
ή όταν μ' αγκαλιάζεις
ή όταν ακόμα είσαι μακριά και μου χαμογελάς και στο κεφάλι μου ανεβαίνουν αστεράκια
και μουδιάζουν τα πόδια και τα χέρια μου- σα δοχείο γεμίζω από σένα.
Αυτή τη στιγμή την έχω ζήσει ξανά και ξανά, να χύνεται η ψυχή μου από το σώμα μου και να ζούνε χωριστά για μέρες ολόκληρες. Κι όταν μετά από δεκαπέντε μέρες που ζω διαχωρισμένη σε ξαναβλέπω ξαναμπαίνουν όλα στη θέση τους.
ΑΝ μου δινες το χρόνο που δε βρίσκεται σ' αυτήν την πόλη- χρόνο απ' το χρόνο σου- μπορώ να σου πω κι άλλα απ' αυτά που δεν έχω τολμήσει να πω.
Γιατί ο χρόνος βρίσκεται ανάμεσά μας
όπως ο αέρας ανάμεσα σε δυο δέντρα, τα χαϊδεύει και τα δυο
και τα φέρνει κοντά με το χάδι του και τα φύλλα τους τρέμουν και χορεύουν και θυμίζουν τα σώματά μας κάποιες φορές.
Πάρε αέρα και χρόνο όσο θες...

Πόσο θέλω να γίνω αέρας για να μπορώ να χορεύω πιο συχνά μαζί σου
ακόμα κι αν είμαι μουδιασμένη
ή ακόμα κι αν δε γίνεται να έχω σώμα...

ας μην ήταν να μην είναι

Θα τρυπώσω μέσα στα μαλλιά σου
και στα χέρια σου
να πιω τη μυρωδιά σου
να δω τους καταρράκτες στα μάτια σου 
κι όλα αυτά πάνω σε μια γελαστή βαρκούλα,
το χαμόγελό σου.

Κλισέ η βαρκούλα;
Να 'ρθω με διαστημόπλοιο;

...να παραμερίσω τα σκοτάδια
γύρω από το πρόσωπό σου
να πιαστώ από δυο άστρα
να κάνω κούνια
στο χαμογελαστό φεγγάρι που σου χάρισα...;


Πώς ξέρεις ότι ο έρωτας σου έχει χτυπήσει την πόρτα;
το ξέρεις...
όπως το σύννεφο που έφερε βροχή
και πριν ανοίξουν οι ουρανοί
μυρίζεις αγάπη.