τα κρατημένα γαμώτο...

και θέλω να πω τ' όνομά σου τόσες πολλές φορές
που να μη μπορω να σκεφτώ τίποτ' άλλο. Όπως
όταν έρχεσαι κοντά μου και μυρίζω το λαιμό σου
ή όταν μ' αγκαλιάζεις
ή όταν ακόμα είσαι μακριά και μου χαμογελάς και στο κεφάλι μου ανεβαίνουν αστεράκια
και μουδιάζουν τα πόδια και τα χέρια μου- σα δοχείο γεμίζω από σένα.
Αυτή τη στιγμή την έχω ζήσει ξανά και ξανά, να χύνεται η ψυχή μου από το σώμα μου και να ζούνε χωριστά για μέρες ολόκληρες. Κι όταν μετά από δεκαπέντε μέρες που ζω διαχωρισμένη σε ξαναβλέπω ξαναμπαίνουν όλα στη θέση τους.
ΑΝ μου δινες το χρόνο που δε βρίσκεται σ' αυτήν την πόλη- χρόνο απ' το χρόνο σου- μπορώ να σου πω κι άλλα απ' αυτά που δεν έχω τολμήσει να πω.
Γιατί ο χρόνος βρίσκεται ανάμεσά μας
όπως ο αέρας ανάμεσα σε δυο δέντρα, τα χαϊδεύει και τα δυο
και τα φέρνει κοντά με το χάδι του και τα φύλλα τους τρέμουν και χορεύουν και θυμίζουν τα σώματά μας κάποιες φορές.
Πάρε αέρα και χρόνο όσο θες...

Πόσο θέλω να γίνω αέρας για να μπορώ να χορεύω πιο συχνά μαζί σου
ακόμα κι αν είμαι μουδιασμένη
ή ακόμα κι αν δε γίνεται να έχω σώμα...