(Wilhelm’s scream)
Δεν ξέρω πια για τα όνειρά μου
Δεν ξέρω πια για την ικανότητά μου να ονειρεύομαι
Τα όνειρα μπορεί να είναι μια απάτη θα μου πεις. Τι τη θέλει κάποιος την ικανότητά του να ονειρεύεται…;
Δεν ξέρω πια για την αγάπη μου
Για την ικανότητά μου να αγαπώ
Πώς να ξέρω; Το μόνο που κατάλαβα: Η αγάπη δεν είναι κατάσταση. Είναι ικανότητα.
Όταν η σιωπή γίνεται ηχηρή σα μπάσο
Η απουσία σε εξουσιάζει.
Έχει την ικανότητα να σου το κάνει αυτό.
Είναι που έχεις γνωρίσει τη μη σιωπή, γι αυτό.
Είσαι στο μετρό. Μετράς ζέστη και υγρασία.
Έχει θόρυβο.
Η μουσική μετράει τη σιωπή και πολλαπλασιάζεται.
Όταν βγω στην επιφάνεια έχει θόρυβο.
Μες στο κεφάλι μου έχει θόρυβο που αναπαράγεται. Αίσχος είναι η λέξη.
Μου έχει λείψει η σιωπή. Μου έχεις λείψει.
Κι ένα βουνό ψηλό με αέρα.
το ‘ξερες εσύ ότι η κραυγή του Γουλιέλμου είναι ένα ηχητικό εφέ-κραυγή που έχει χρησιμοποιηθεί σε άπειρες ταινίες με πρώτη τούτη εδώ το 1951;
Θέλω κι εγώ να φωνάξω τώρα μέσα στο κεφάλι μου.
Ανάμεσα σε θόρυβο και σιωπή
Σε παρουσία και σε απουσία
Ο Miles Davis είπε, don`t play what`s there, play what`s not there.
…so I do.
