Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Το όνειρο της πίξελ


Είμαι άσπρο ψηφίο φωτεινό. Είμαστε άσπρα και μαύρα ψηφία εδώ. Από πάνω μου περνάει μια σειρά από μαύρα ψηφία. Κοιτάω το πρόσωπό του.
Έχει πολύ ησυχία εδώ, πίσω απ' την οθόνη.
Εκείνος φοράει ακουστικά και κουνάει το κεφάλι του μπρος πίσω.
Θα μπορούσα να 'μαι σε μια γυάλα και να 'μαι το νερό. Θα μπορούσα  να 'μαι χυμένη μες στο πλήθος σε μια συναυλία με λευκό ήχο.
 Αν ξέφευγα απ' αυτό το τετράγωνο πλαίσιο που κρατάς στο χέρι σου θα πήγαινα σ' ένα ορεινό δάσος ν' ακούσω αληθινή κέλτικη μουσική. Ακόμα και που είμαι άσπρο ψηφίο  δε φοβάμαι ένα μέρος που θα 'ναι μήνες μαύρο. Άλλωστε το κρύο το έχω συνηθίσει ταιριάζει με το δέρμα μου. 
 Θα πάω να γνωρίσω ξανθά τέρατα που θα θέλουν να μ' αγκαλιάσουν και που θ' αναζητούν ένα τρυφερό βλέμμα για να πάψουν πια να είναι τέρατα. Και ίσως πάμε... μαζί με εκείνο το τραγούδι που δεν  έχω ακούσει αλλά πάντα τον κάνει τόσο χαρούμενο! Θα διαλέξουμε ένα κάστρο κι εγώ θα έχω το δικό μου πύργο. Θα συναντιόμαστε σε αληθινό χρόνο έξω απ' τη μουσική σε κυματομορφή, η καρδιά μου θα χτυπά δυνατά κι επιτέλους θα μπορούν να δακρύσουν τα μάτια μου κι εκείνος να το δει 
- που τόσο καιρό δακρύζουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου